یاد باد آن روزگاران یاد باد

بالاخره تموم شد! یکسال خستگی و استرس کار و آزمون ،تماس و جلسه

کانون قلمچی هم با تمام خوبی ها و بدی هایش با تمام دعواها،ناراحتی هایش و ضدحال ها و شوخی های همکاران و مدیرانش تمام شد.

دیگه نه ازصبح جمعه سحرخیزی خبری هست نه از شیفت های خسته کننده!

دیگه نه از بخش نامه های گاه و بیگاه خبری هست نه از تماس های وقت و بی وقت!

اما با آن همه سختی باز چه خوش بود آن دوران:

جشن هایش،پاداش بعد از جلساتش،صبحانه هایش و کل کل با همکاران و مراقب و مسئولانش!!!

چه خاطرات تلخی و شیرینی که تو این مدت تجربه نکردم! از کنسل شدن آزمون و جلسه به خاطر برق تا اذیت کردن های گاه و بیگاه من.

ولی چه زود گذشت آن دوران و حالا فقط از آن دوران یه سری خاطره و عکس بیشتر نمانده!

عکس هایی که هرکدام هزارتا حرف با خود دارند و می توانند ساعت ها تو را به خود مشغول کنند و حتی اشکت را در بیاورند.

اما حالا زمان خداحافظی فرارسیده!
خداحافظی از همکارانی که یکسال با هم خندیدیم،با هم ناراحت شدیم،از هم دلگیر شدیم،با هم قهر کردیم،با هم آشتی کردیم و ...
هرچه بود تمام شد و حال هرکس می رود سوی سرنوشت خویش...

جز خاطراتی که می ماند وبس.

یادمان باشد تا هستیم به یاد هم باشیم
موقع رفتن،فریاد هم صدایی نداره...

---

پی نوشت(1):بازم میگم هیچ وقت از تماس های وقت و بی وقت بعضی ها ناراحت نمی شدم.

پی نوشت(2): آزمونای فقط خوب بودن که تو سالن بود و بس. تو حوزه خودم که جز کار چیزی نبود.

پی نوشت(3):امیدوارم تمام کسانی که تو این یکسال باهم همکار بودیم در ادامه مسیر زندگی خود موفق باشند و به هرچه که می خواهند برسند.

بدرود...