شکستنی تر از شیشه ، سخت تر از الماس

روزگار عجیبست؛ دو رویی ها ،گسستن ها  و تا ابد رفتنها. و در این تاریکی روزهای روزمرگی کیست که یاری و همراهییم کند...
کیست که بر درد بی درمان شکسته شدن مرهم و دوایی گذارد ...
قلبم شکسته تر از همیشه و چشمهایم پر بارانتر از تمام ابرهای بهاریست چرا دنیا با تمام زیباییها در نظرم اینقدر بوچ بی ارزش شده احساس میکنم که به انتها رسیده ام ...
باید کسی دستم را بگیرد ؛دستی که با عشق برای کمک دراز شده بود با تازیانه نفرت زخم دار شده است .
اما با زخم دلم چه کنم، دوایش چیست؟
چراغ دلم خاموش شد و سمانه دلم چه مغرورانه پرکشید و رفت ...
چشمانم سرخی خویش را از غروبی که مقدم شد بر تاریکی دلم وام گرفته است .هرچه بر دیدگانم ملتمسم که برای لحظاتی آرام گیرید گویی از برای خواهش گوشی ندارد ...
خدایا ،خداوندا تو از آنچه در دلم میگزرد آگاهی ،خواهش من را میدانی.
ای مهربان چون محرومم سازی کیست که روزی ام دهد و چون تو خوارم خواهی کیست که یاری ام کند . بار الها اگر من سزاوار رحمت تو نیستم !
اما تو سزاواری به لطف و مهر بی پایانت گناهانم ببخشایی .پس از تمام وجود فریاد میزنم  خدایا اگر اجلم در رسد و مرگم نزدیک شود و به واسته کردارم به تو نزدیک نگردم  به ریسمان اعتراف به بدکاری و خطاهایم چنگ خواهم زد تابه بخشایش تو نائلم آیم.